Yanıma usulca yaklaşıp kırmızı mı mavi mi diye sordu.Ben kırmızı dedim.Yavaşça soyunmaya başladı, bilemedin diyip mavi donunu gösterdi.Sen napıyorsun amca diye bağırmamla bütün kalabalık bize doğru döndü.Adam apar topar   pantolonunu tekrar giydi ve çığlık atarak yanımdan uzaklaştı.

Tüm bu olanlardan sonra kendimi biraz yorgun, biraz saçma biraz da homofobik hissediyordum.Çok fazla düşünmemeye çalıştım, bir an önce eve attım kendimi.Hemen temizliğe başladım.Akşamüstü eve misafirlerim gelecekti.Tam olarak hangi gün olduğunu bilmiyordum ama o gün benim gün'üm vardı.Klinikten arkadaşlarım gelecek kısır günü yapacaktık.Her birimiz çocuk sahibi olmaya duyduğumuz özlemi birbirimizle paylaşacak acaba tüp bebek mi yaptırsak, o zaman da bebek tüpçüden şakasına maruz kalırız olmaz diye tasvipleyip vazgeçicektik.Çoğu zaman tüp bebek sahibi olmanın nasıl bir şey olduğunu merak edip, mutfaktaki piknik tüpünün altını bağlardım.Bazı zamanlarda sanayi tüpüne doğru dönüp kocaman oldun hala haylazlık peşindesin derdim akabinde de utanır, cevap veremez, sanayi tüpünü yüz üstü yatırıp yerdeki halı desenlerini izlemesini sağlardım.Böylece babalık duygumu tam anlamıyla tatmış olurdum.

Bu anlattığım olayların üzerinden tam 3 sene geçti ve çocuk sahibi oldum.Nasıl olduğunu tam olarak bilmiyorum ama anne oldum. Artık kısır günleri yapmayı bıraktım, tüm günümü kızıma ayırıyorum.Onunla vakit geçiriyorum.İnanması güç ama gerçekten anne olunca anladım.Tam olarak neyi anladığımı sormayın ama gerçekten anne olunca anlıyorsunuz

Çocuk sahibi olmanın pek de matah bir duygu olmadığını anlayıp eve komodo ejderi aldım.Biraz büyük ama uslu hayvan.İşemesi için dolaştırmaya çıktığımızda komşuların büyük tepkisiyle karşılaşıyoruz ama yine de o iyi biri.Kimseden görmediğim sevgiyi dostluğu ve sıcaklığı onda gördüm.Arkadaşlar onda diyip diyip duruyorum çünkü komodo ejderime verecek isim bulamadım.Daha önce komodo ejderi besleyen bir arkadaşım olsaydı, ne tarz isim veriliyor bunlara diye sorar biraz konuya hakim olurdum.Yapısal olarak kıvılcım, alev ya da charmender isimleri uygun geldi.Ama ben yine de isim vermemeyi seçtim.Son tartışmamızda kendine engel olamayıp kulağımı kavladığı için onu ormana götürüp bıraktım.Ve eve onsuz geldim.Kedi olmadığı için de yolu ezberleyemedi ve asla geri dönemedi.O gündür bugündür komodo ejderim olmadan bir hayat yaşamaktayım.

Bu anlattığım hikayeden çıkarmanız gereken iki tane ders var.Birincisi hayatta her zaman bir şeyleri çok isteyin.Sonucu ne olursa olsun başarıya ulaşıyorsunuz.Kısır arkadaşlarımla birlikte baba olmak istedim ama bakın anne oldum.Asla yılmadım hep istedim çok istedim.İkinci ders ise Komodo Ejderleri isimsizdir.Onlara isim koymayın.DEVAM EDECEK...

                                                                                                         05.05.2013

                                                                                                                            06:33 / Maltepe